(15- 8-1999, Βήμα της Κυριακής)

του Μάριου Πλωρίτη

    Τους νεωτερισμούς πολύ ηγάπησα και πολύ ετίμησα, τον καιρό που ασκούσα θεατρική κριτική. Και όταν λέω «νεωτερισμούς», εννοώ προσεγγίσεις στο αειθαλές Αρχαίο Δράμα. Είχαμε, από τότε, κουρασθεί κάπως και κορεσθεί από τις «διδασκαλίες» τραγωδιών, που επαναλάμβαναν, η μια μετά την άλλη, την ίδια περίπου «όψιν» (σκηνοθεσία, σκηνογραφία, υπόκριση) –μ’όλο που κι εκείνες , στην εποχή τους, είχαν σταθεί νεωτερικές, και είχαν φτάσει σε εξαίρετα αποτελέσματα. Συνέχεια →

Του Μιχάλη Λεβέντη
(από το βιβλίο του «Των Ορατών και των Αοράτων», εκδόσεις Αρχονταρίκι)

Η Ερω

    «Ἔεερω!  Ἔεερω!» ἀκουγόταν τό πρῶτο πείραγμα, πού τό ἀκολουθοῦσαν ἀμέσως κι ἄλλα. Ὁ λόγος ἀφοροῦσε τή γυναίκα πού περνοῦσε ἀπό τό καφενεῖο τῆς κεντρικῆς πλατείας κρατώντας μιά μεγάλη τσάντα στόν ὦμο, ντυμένη ὅπως πάντα ἄθλια, κι ἔσερνε τό ταλαιπωρημένο μυαλό καί σῶμα της ποιός ξέρει γιά ποῦ.  Ἦταν ἄσχημη, λίγο κυρτή, ἀκαθόριστης ἡλικίας, ὅμως μ’ ἕνα παρελθόν διόλου εὐκαταφρόνητο: ἐρωτεύτηκε! Μάλιστα! Κι ἐρωτεύτηκε τόν  Ἔρρολ Φλύν στά νιάτα του, ὅταν τόν εἶδε μιά φορά στό πανί… κι αὐτό ἦταν.  Ἔρωτας κεραυνοβόλος! Καί ἀμοιβαῖος, καθώς ἰσχυριζόταν ἡ ἴδια. Συνέχεια →

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός (δάσκαλος)

(20-12-2008, antivaro.gr)

    Χριστούγεννα σε λίγες μέρες, «χαρά στον κόσμο», μέρες τρανές, μέρες ευλογημένες. Κουράζονται, ατονούν καμιά φορά οι μαθητές μας από τον κάματο της μάθησης. Τους λέω: «υπομονή, έρχονται τα Χριστούγεννα». Και να, τα πρόσωπά τους φέγγουν, χαμογελούν, η προσμονή της εύμορφης γιορτής τα παρηγορεί. Αντέχουν ακόμη λίγες διαιρέσεις κλασμάτων και τας κατά βαρβάρων νίκας του πιστού, εν Χριστώ τω Θεώ, αυτοκράτορος των Ρωμαίων Ηρακλείου. Συνέχεια →

(10-05-2014, lifo.gr)

    Η κυρία Σταυρούλα Πελέκη,
τα δύσκολα χρόνια και πολλή αγάπη στό Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας.
του Θανάση Χαραμή

    Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ναύπακτο. Τίποτα δε μου έλειπε όταν ήμουν μικρή. Και εγώ και τα αδέλφια μου τα είχαμε όλα. Μόνο ίσως ο πατέρας μου που τον χάσαμε νωρίς, αλλά είχαμε τον τρόπο μας. Το 1957 τελείωσα δασκάλα και το 1960 ήρθα στο ίδρυμα στη Λαμία. Ήμουν 22,5 χρονών κορίτσι. Είχα μεγαλώσει κοντά στο κατηχητικό και ο πνευματικός μου με καθοδήγησε να έρθω στο ίδρυμα όπου ζητούσαν διευθύντρια. Ξέρω, ακούγεται περίεργο στην εποχή μας, αλλά τότε έτσι ήταν η υπακοή στον πνευματικό μας. Συνέχεια →

(21-09-2014, Ζωντανό Ιστολόγιο )

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

(συγγραφέας βιβλίων για παιδιά, 1930-2016)

    Εχω ακούσει πολλά όνειρα: “Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”,ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”.
    Πιο έπειτα: “Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα, να ησυχάσω” και απελπισμένες φωνές: “Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε,να ησυχάσω…” Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ. Συνέχεια →